#1 Rok 1994

Uwaga! Opowiadanie jest wymysłem mojej wyobraźni, nie mam bladego pojęcia czy naprawdę tak się zdarzyło w życiu Amy Winehouse. 

    Dziesięcioletnia dziewczyna wybiegła na dwór, aby przywitać się ze swoim o rok starszym kolegą, który miał na imię Mike. Był najlepszym i w sumie jedynym przyjacielem dziewczynki, był jej potrzebny szczególnie teraz gdy ma problemy rodzinne, ciągłe kłótnie i te sprawy. Miała tylko 10 lat, więc nie rozumiała dokładnie o co chodzi, ale bała się, że jej rodzina za niedługo nie będzie w komplecie. 
    Chłopak już na nią czekał tam gdzie zawsze. W głębi lasu, gdzieś obok źródła. Dobrze wiedzieli, że tam będą mogli spokojnie porozmawiać, raczej nikt nie chodził w tamtym obszarze. Podbiegła do niego i mocno uścisnęła. Chłopak był o wiele większy od niej, był ciemnym blondynem i miał piwne oczy. Chwycił ją za rękę i zaczął prowadzić gdzieś dalej i dalej, chciała coś powiedzieć jednak ten na to nie pozwolił, więc do końca drogi nie otworzyła ust. Nareszcie się zatrzymał i położył palec na ustach, dając znak, żeby nadal była cicho. Wskazał palcem na sarenki, biegające po polanie. Uśmiechnął się pod nosem i z niesamowitym skupieniem przyglądał się im. Amy nie potrafiła się powstrzymać i stanęła na palcach, aby wyszeptać mu do ucha:
-Śliczne są, Mike. 
Przytaknął i usiadł na ziemi, ona także. Przez dłuższą chwilę nic nie mówili, nawet się nie poruszali, siedzieli w ciszy, oglądając zwierzęta.
-Sądziłem, że bardziej się ucieszysz. Lubisz przecież zwierzęta, Amy. 
-Bardzo się cieszę, naprawdę! Tylko moi rodzice się kłócą i nie potrafię o niczym innym myśleć.
Chłopiec zaczął się zastanawiać, patrzył w każdą stronę, zajęło mu to trochę, ale w końcu powiedział:
-Lubisz śpiewać, prawda?
-Kocham, ale co z tego? Przecież śpiew nie naprawi mi rodziców. 
Widział, że jego przyjaciółka ma łzy w oczach i za chwilę zacznie płakać.
-Właśnie się mylisz!
Mała Winehouse otarła łzy, spojrzała na niego i ,,popukała'' mu po czole.
-Co ty w ogóle wygadujesz? - zaczęła się śmiać.
-Nie wierzysz mi? 
Wzruszyła ramionami.
-Napisz tekst do piosenki, najbardziej wzruszający jaki potrafisz. 
-Nic trudnego.
-Ale nie taki o kwiatkach czy o lalkach, tylko o swojej rodzinie, o rodzicach! Rozumiesz?
-Przecież wiesz, że nie potrafię!
Zamilkł, najpierw patrzył przez dłuższą chwilę na nią, ale potem odwrócił się. Podniósł głowę do góry i położył się na ziemi, tak po prostu. Dziesięciolatka nie miała pojęcia co się dzieje, co zrobiła źle. Mike miał trudny charakter, ale zawsze mogła na niego liczyć, a to było dla niej najważniejsze. 
-Co się stało?
-Nic.
,,NIC'', dlaczego to słowo ją zdenerwowało? Jakby się ,,NIC'' nie stało to by zachowywał się normalnie. Leżał i leżał, nie odzywał się, jakby nie żył, a ona z minuty na minutę coraz bardziej się denerwowała. Nie chciała, aby nerwy jej puściły, zraniłaby chłopaka. Położyła dłoń na jego ramieniu.
-Przepraszam - wyszeptała. 
-Za co?
-Nie wiem.
-Jak możesz nie wiedzieć za co mnie przepraszasz, po co w ogóle to robisz?
-Bo się nie odzywasz! - uniosła głos.
Przesadziła. Wpatrywał się w nią, jakby szukał odpowiedzi w jej oczach, w jej ruchach. Nie wytrzymała napięcia, uciekła.

,,Udaję radość, której we mnie nie ma, ukrywam smutek, żeby nie martwić tych, którzy mnie kochają i troszczą się o mnie. Niedawno myślałam o samobójstwie. Nocą, przed zaśnięciem, odbywam ze sobą długie rozmowy, staram się odegnać złe myśli, bo byłaby to niewdzięczność wobec wszystkich, ucieczka, jeszcze jedna tragedia na tym i tak już pełnym nieszczęść świecie''~Paulo Coelho

,,Dobrze, zrobiłaś, że uciekłaś, Amy nie przejmuj się!'' - powtarzała sobie dziesięciolatka w drodze do domu. Nigdy się jej jeszcze nie zdarzyło uciec od kochanego Mike. Próbowała powstrzymać łzy, to działo się o wiele za szybko.-Zjesz ciastko i będzie wszystko dobrze, Amy - powiedziała do siebie i kładąc się na łóżku, zamknęła oczy.

Nie mam pojęcia kiedy pojawi się kolejny rozdział, może w tym tygodniu, a może w następnym. Przepraszam, jeżeli rozdział jest za krótki bądź w jakiś sposób Was nie zadowala, do usłyszenia! 
Chętnie wymienię się obserwacją i komentarzem!